Η Μοναξιά των Αστέγων στην Εποχή του COVID_19-#ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ
Όταν η πανδημία και τα εφαρμοζόμενα μέτρα προστασίας άλλαζαν την κανονικότητα της καθημερινότητας όλων μας, όσοι βρέθηκαν να ζουν στο δρόμο, βίωναν μία συνθήκη αδιανόητης μοναξιάς και απομόνωσης από ό,τι μέχρι τότε τους κρατούσε σε έστω μία στοιχειώδη γραμμή συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης με την υπόλοιπη κοινωνία.
Επιστημονικές μελέτες καταδεικνύουν ότι το αίσθημα της μοναξιάς και της κοινωνικής απομόνωσης αποτελούν ζητήματα δημόσιας υγείας καθότι σχετίζονται με πολλαπλές σωματικές και ψυχικές ασθένειες
Και ενώ η αυξανόμενη συχνότητα μοναξιάς του γενικού πληθυσμού και οι επιπτώσεις αυτής στην υγεία, βρέθηκε στο επίκεντρο συζητήσεων όσο και ανάληψης δράσεων και πρωτοβουλιών, ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου και δεύτερου κύματος της πανδημίας COVID-19, για την ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα των αστέγων, ελάχιστα ειπώθηκαν και ακόμα λιγότερα έγιναν, σε σύγκριση με τον μεγάλο επιπολασμό της δικής τους μοναξιάς και της κοινωνικής τους απομόνωσης.
Μόνοι έρημοι, σε άδειες από ζωή γειτονιές και πόλεις. Αποκλεισμένοι, περισσότερο από ποτέ, από μία σειρά σημαντικών παραγόντων, κυρίως την ανθρώπινη επαφή αλλά και τις υπηρεσίες και δίκτυα στήριξης τους, αντιμετώπισαν την πανδημία, αρχικά με ελλιπή ενημέρωση και άγνοια κινδύνου και στη συνέχεια, περισσότερο υποψιασμένοι, να προσαρμόζονται στα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας, παρ΄ότι ήταν εξ ορισμού αντιφαντικά για τις συνθήκες της δικής τους διαβίωσης.
Επιστημονικές μελέτες καταδεικνύουν ότι το αίσθημα της μοναξιάς και της κοινωνικής απομόνωσης αποτελούν ζητήματα δημόσιας υγείας καθότι σχετίζονται με πολλαπλές σωματικές και ψυχικές ασθένειες
Και ενώ η αυξανόμενη συχνότητα μοναξιάς του γενικού πληθυσμού και οι επιπτώσεις αυτής στην υγεία, βρέθηκε στο επίκεντρο συζητήσεων όσο και ανάληψης δράσεων και πρωτοβουλιών, ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου και δεύτερου κύματος της πανδημίας COVID-19, για την ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα των αστέγων, ελάχιστα ειπώθηκαν και ακόμα λιγότερα έγιναν, σε σύγκριση με τον μεγάλο επιπολασμό της δικής τους μοναξιάς και της κοινωνικής τους απομόνωσης.
Μόνοι έρημοι, σε άδειες από ζωή γειτονιές και πόλεις. Αποκλεισμένοι, περισσότερο από ποτέ, από μία σειρά σημαντικών παραγόντων, κυρίως την ανθρώπινη επαφή αλλά και τις υπηρεσίες και δίκτυα στήριξης τους, αντιμετώπισαν την πανδημία, αρχικά με ελλιπή ενημέρωση και άγνοια κινδύνου και στη συνέχεια, περισσότερο υποψιασμένοι, να προσαρμόζονται στα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας, παρ΄ότι ήταν εξ ορισμού αντιφαντικά για τις συνθήκες της δικής τους διαβίωσης.
Δείτε λιγότερα
— κοινοποιεί μια ενημέρωση σχετικά με τον κορονοϊό (COVID-19).