Εάν έχετε χάσει κάποιον δικό σας
«Επιζήσαμε από την αυτοκτονία. Όχι τη δική μας αυτοκτονία αλλά του πιο δικού μας ανθρώπου, γονιού, συντρόφου, παιδιού, φίλου. Και είμαστε πολλοί και πολλές, άσχετα αν λίγοι είχαν το κουράγιο και τη δύναμη να μιλήσουν, να αποκαλύψουν αυτό το γεγονός, χωρίς ντροπή, ενοχές, χωρίς φόβο για το στιγματισμό της αυτοχειρίας. Η αυτοκτονία είναι διαφορετική. Πάνω από όλο το πένθος που βιώνουν οι άνθρωποι μετά από ένα «συμβατικό» θάνατο, εμείς πρέπει να περάσουμε μέσα από ένα πλέγμα ενοχών, ερωτημάτων και συναισθηματικής αναστάτωσης».
Ως επιζώντες αυτοκτονίας ορίζονται τα άτομα που έχουν χάσει συγγενικό, φιλικό ή οικείο πρόσωπο από αυτοκτονία.
Το στίγμα και οι ψίθυροι του κοινωνικού περίγυρου δυσκόλεψαν τις ζωές πολλών επιζώντων. Κάποιοι από αυτούς μπορούν ανοιχτά να πουν ότι ο άνθρωπός τους αυτοκτόνησε, οι περισσότεροι, ωστόσο, χρειάστηκε να ισχυριστούν ξαφνικές ασθένειες και ατυχήματα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν μία «περίεργη» γειτονιά, έναν «άκαμπτο» ιερέα. Ο αντίκτυπος του θανάτου ενός αυτόχειρα έχει πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις. Όλα τα άτομα που είχαν σχέση μαζί του θα βιώσουν την απώλεια, ενώ συνέπειες της αυτοκτονίας θα κληθεί να διαχειρισθεί και να αντιμετωπίσει και η ευρύτερη κοινότητα του αυτόχειρα.
Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες και μελέτες, για κάθε μία αυτοκτονία μένουν πίσω τουλάχιστον 8-10 άτομα που πενθούν. Στο Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, που λειτουργεί από την ΚΛΙΜΑΚΑ, εποπτευόμενο από το Υπουργείο Υγείας, παρέχονται υπηρεσίες υποστήριξης επιζώντων.