Η Πάολα Ρεβενιώτη στην Κλίμακα με αφορμή τη ψήφιση νόμου για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου
Αυθεντική, αυθόρμητη και βαθιά ειλικρινής η καλλιτέχνιδα Πάολα Ρεβενιώτη βρέθηκε κοντά μας στο Κέντρο ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας που λειτουργεί η Κλίμακα με την υποστήριξη του Υπουργείου Υγείας, με αφορμή τη ψήφιση νόμου για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Μοιράστηκε μαζί μας βιώματα, ιστορίες και θέσεις της περί σεξουαλικότητας, κοινωνικών στερεοτύπων, ψυχολογίας και όχι μόνο… Παρακάτω βρίσκετε κάποια από τα «highlights» της ομιλίας της, τα οποία κρίναμε σημαντικά να μοιραστούμε μαζί σας με τη συγκατάθεσή της φυσικά και την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο και τη διάθεσή της για μοίρασμα.
«Ο νόμος αυτός είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα. Ένα μεγάλο βήμα για τα νέα παιδιά κυρίως, γιατί εμείς αποδεχτήκαμε τον εαυτό μας, δε θα μας αλλάξει η ταυτότητα σε αυτήν την ηλικία πλέον… Θα βοηθήσει όμως τα νέα παιδιά, τα οποία από τα πρώτα στάδια της ζωής τους καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτό το «αγοράκι» πιθανότατα που τους πλασάρει η οικογένειά τους ότι πρέπει να είναι.
Να σας πω την αλήθεια μου, δε μπορώ να μπω σε διαδικασίες του πως νιώθει μια γυναίκα, διότι βιολογικά δεν υπήρξα ποτέ. Η γυναίκα, είναι ταυτισμένη με τον πολιτισμό στον οποίο ζει, τα στερεότυπα και την κουλτούρα. Είναι λίγο πολύπλοκο το θέμα…
Εγώ απλά ένιωθα ανέκαθεν ότι αντιμετωπίζω τον κόσμο με γυναικεία ματιά και υπήρξα τυχερή. Υπήρξα τυχερή, διότι δεν αισθάνθηκα ποτέ ενοχές για το σώμα μου. Δέχτηκα τον εαυτό μου όπως είναι και η σεξουαλικότητα μου δε μου δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στη ζωή μου.
Ξέρανε ότι πηγαίνανε με μια τρανς. Με μια τρανς, μη εγχειρισμένη. Ξεκάθαρα πράγματα. Το πεζοδρόμιο ήτανε ο μόνος δρόμος. Και καλώς το πεζοδρόμιο… το αποδέχεσαι. Λες εντάξει, θα κάνω αυτή τη δουλειά αναγκαστικά, θα μαζέψω κάποια χρήματα, όμως η ταλαιπωρία του να έρχονται οι αστυνομικοί, να σου παίρνουν τα λεφτά που δούλεψες, είτε για να μη σε ξαναπιάσουν, είτε απλά για να σε ταλαιπωρήσουν, ήταν έγκλημα.
Έγκλημα σε ένα παιδί 16-17 χρόνων. Όχι μόνο σε μένα τότε, αλλά σε πολλά παιδιά και τώρα. Οι ίδιες οι κοινωνικές συνθήκες λοιπόν εγκληματούν, οι ίδιες οι οικογένειες… που πετούσαν τα παιδιά τους στο δρόμο. Και εξακολουθούν να το κάνουν, γιατί… δεν αποδεχόμαστε το σώμα και τις επιθυμίες του συνανθρώπου μας.
Ο νόμος αυτός, φυσικά απελευθερώνει κάποια πράγματα.
Σκεφτείτε, ερχόμουνα από Θεσσαλονίκη, ήμουν στο αεροδρόμιο, λίγο περιποιημένη, λίγο βαμμένη, δίνω στην υπάλληλο το εισιτήριο που λέει «Παύλος Ρεβενιώτης» και με κοιτάει και μου λέει «Δικό σας είναι το εισιτήριο;» Τώρα, τι να της πω…
Πολλά προβλήματα στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στην εφορία και όχι μόνο. Αυτό έπρεπε κάποτε να λυθεί.
Περάσαμε δύσκολες εποχές οι τρανς της εποχής μου. Δύσκολες, για όσες δεν ήταν δυνατές. Εγώ ήμουν από τα τυχερά άτομα, γιατί από μικρό παιδί ήμουνα πολιτικοποιημένο και δε με απορρόφησε το πεζοδρόμιο. Ήμουν εκεί με το ένα πόδι αναγκαστικά λόγω επιτακτικής ανάγκης για επιβίωση και με το άλλο πόδι στα Εξάρχεια, στους φίλους μου κλπ…
Ο νόμος δυστυχώς δε μπορεί να αλλάξει το πεζοδρόμιο. Είναι απλά νόμος. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου, η κουλτούρα του, δε γίνεται να αλλάξει τίποτα.
Η σεξουαλικότητα είναι πολύ πολύπλοκο πράμα και διαμορφώνεται ανάλογα με την κοινωνία και τον πολιτισμό στα οποία ζούμε. Αυτή την αίσθηση έχω βιωματικά και απ’ ότι έχω διαβάσει…
Τώρα, σε ηλικία 15 ετών, δε γίνεται κάποιο παιδί να αποφασίσει αν θέλει να υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Πρέπει πρώτα να τα βρει πραγματικά με τη σεξουαλικότητά του.
Η αλλαγή φύλου, προϋποθέτει και βεβαιότητα και στήριξη, αλλά και λεφτά. Γι’ αυτό το κράτος πρέπει και να προβλέπει γι’ αυτό. Όταν μια εγχείριση για παράδειγμα, δεν είναι για «καλλωπισμό», αλλά είναι ζήτημα εξισορρόπησης της ψυχικής υγείας ενός ανθρώπου με την εμφάνισή του, τότε αυτό πρέπει να γίνεται δωρεάν, με την ασφάλειά σου πχ, ή με κάποιο τρόπο…
Από παντού λοιπόν, είναι δύσκολο να είσαι τρανς.
Μέχρι τα τριάντα μου φανταστείτε, δεν είχα πάει σε σπίτι φίλου. Δε σε βάζανε μέσα, γιατί «τι θα πει η γειτονιά» και «τι θα πει ο κόσμος» για το τραβέλι.
Η υποκρισία, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά πολλών λαών… και της Ελλάδας φυσικά».