Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης κατά Πλάκας Σκλήρυνση και Αυτοκτονία
Η τελευταία Τετάρτη του Μαΐου κάθε χρόνου έχει επίσημα καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια φλεγμονώδης, απομυελινωτική νόσος, που επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα, με επιπτώσεις κυρίως στην κινητικότητα.
Πρόκειται για μια νόσο άκρως «προσωπική», όπου ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία και δεν υπάρχουν ίδιες περιπτώσεις πασχόντων.
Από το 2008 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι πλήττονται σε παγκόσμιο επίπεδο από ΣΚΠ με ποσοστά που κυμαίνονται ευρέως σε διάφορες περιοχές του κόσμου και ανάμεσα σε διαφορετικούς πληθυσμούς.
Στην ΚΛΙΜΑΚΑ ερχόμαστε σε επαφή, σχεδόν καθημερινά, με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την συγκεκριμένη αυτοάνοση πάθηση και απευθύνονται στους επαγγελματίες υγείας του φορέα μας.
Είναι εύκολο, να αντιληφθούμε, ότι η διάγνωση της χρόνιας ασθένειας και η πιθανότητα αναπηρίας μπορούν, να οδηγήσουν σε κατάθλιψη. Εξάλλου, η παρουσία της ασθενείας στην καθημερινότητα του ανθρώπου, τον υποβάλλει σε ένα χρόνιο στρες σε συνδυασμό με την πρώτη αντίδραση του οργανισμού στο έντονα στρεσογόνο συμβάν της αρχικής διάγνωσης.
Όπως είναι γνωστό η ασθένεια ενδέχεται, να επηρεάσει περιοχές του εγκεφάλου που εμπλέκονται με τη συναισθηματική έκφραση και τον έλεγχο του ατόμου ενώ ο περιορισμός της έντονης φυσικής δραστηριότητας είναι πιθανό να προκαλέσει προβλήματα αυτοεκτίμησης και να ενισχύσει το συναίσθημα της θλίψης.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν, ότι είναι απαραίτητο κάποιος που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, να αναπτύξει καταθλιπτική συμπτωματολογία. Σε κάθε διάγνωση χρόνιας πάθησης είναι αναμενόμενο, να ακολουθήσει η φυσιολογική διαδικασία πένθους και αυτό είναι κάτι που πρέπει, να διαχωρίσουμε.
Φαίνεται, ωστόσο, πως η ΣΚΠ συσχετίζεται με ένα εύρος ψυχιατρικών και ψυχολογικών συμπτωμάτων.
Αξίζει, να σημειωθεί, ότι σωματικές νόσοι, που ανήκουν στις νευρολογικές παθήσεις, όπως η ΣΚΠ έχουν συσχετιστεί με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας. Κάποια χαρακτηριστικά της σωματικής νόσου (χρόνια, επώδυνη, με μικρές ή χωρίς πιθανότητες θεραπείας) αυξάνουν τον κίνδυνο. Οι αναπηρίες και τα κινητικά προβλήματα μπορούν επίσης να αυξήσουν τον κίνδυνο.
Ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι συχνός σε ασθενείς με νευρολογικές παθήσεις, με το ένα τέταρτο των ασθενών να έχει σκεφτεί να αυτοκτονήσει σε κάποιο σημείο κατά τη διάρκεια της ασθένειάς τους. Το ποσοστό αυτοκτονικού ιδεασμού σε ασθενείς με ΣΚΠ φαίνεται να είναι μεγαλύτερο τόσο από αυτό του γενικού πληθυσμού όσο και αυτό ασθενών με άλλες νευρολογικές παθήσεις, ενώ στους παράγοντες επικινδυνότητας συμπεριλαμβάνονται το αρσενικό φύλο, η νεαρή ηλικία, η χρήση ουσιών, προγενέστερη ή τρέχουσα διάγνωση μείζονος κατάθλιψης, η κοινωνική απομόνωση.
Άλλοι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας είναι:
- Η εύκολη πρόσβαση στα θανατηφόρα μέσα (π.χ. η κατοχή όπλου)
- Ο κοινωνικός στιγματισμός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας (που τους αποτρέπει να αναζητήσουν βοήθεια από ψυχολόγο ή ψυχίατρο)
- Η κοινωνική απομόνωση και η έλλειψη υποστήριξης από το οικογενειακό ή το φιλικό περιβάλλον
- Το αίσθημα απελπισίας και αβοηθητότητας
- Κάποια στοιχεία του χαρακτήρα , όπως η παρορμητικότητα και η επιθετικότητα
Καταλήγοντας θα λέγαμε ότι για να προλάβουμε μια αυτοκτονία είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την πολυπαραγοντική της αιτιολογία. Για να βοηθηθεί ένας αυτοκαταστροφικός άνθρωπος χρειάζονται συνήθως παρεμβάσεις σε πολλά επίπεδα (ψυχολογικό, οικογενειακό κλπ).
Η υποστήριξη από έναν ειδικό ψυχικής υγείας (ψυχολόγο ή ψυχίατρο) μπορεί να βοηθήσει!