Ανακοίνωση Ομάδας Επιζώντων του Κέντρου για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας
*Ως επιζώντες αυτοκτονίας ορίζονται τα άτομα που έχουν χάσει συγγενικό, φιλικό ή οικείο πρόσωπο από αυτοκτονία
Επιζήσαμε από τη μεγαλύτερη ανθρώπινη τραγωδία, την αυτοκτονία. Όχι τη δική μας αυτοκτονία αλλά του πιο δικού μας ανθρώπου, γονιού, συντρόφου, παιδιού, φίλου. Από το γεγονός και μόνο ότι τιμάται παγκόσμια αυτή η Ημέρα, καταδεικνύεται το πόσο αναγκαία είναι η συμπαράσταση προς τους επιζώντες. Και είμαστε πολλοί, άσχετα αν λίγοι είχαν το κουράγιο και τη δύναμη να μιλήσουν, να αποκαλύψουν αυτή την τραγωδία, χωρίς ντροπή, ενοχές, χωρίς φόβο για το στιγματισμό της αυτοχειρίας.
Όσοι το κάναμε είμαστε εδώ. Μιλάμε, κατανοούμε ο ένας τον άλλον, βοηθάμε όπως μπορούμε. Όταν δηλώνεις την παρουσία σου, μιλάς ανοιχτά και καθαρά και δεν ντρέπεσαι γι’ αυτό που συνέβη στη ζωή σου, φεύγει σιγά σιγά και το μαύρο σύννεφο της κατάθλιψης από πάνω σου. Το ζητούμενο ήταν να βρούμε την άκρη, τους ανθρώπους, να βρούμε πού, ποιούς και πώς θα αφήναμε να μας βοηθήσουν.
Τώρα, προσφέρουμε, εθελοντικά πια, ό,τι μπορούμε. Αυτός είναι και ο λόγος που, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για τους Επιζώντες, αναζητούμε όσους βρίσκονται ακόμα στην αρχή αυτής της μεγάλης τραγωδίας και κρατούν το μυστικό τους σφαλιστό. Τους ζητάμε να τολμήσουν. Να μιλήσουν εκεί που πρέπει. Θα αλαφρώσουν την ψυχή τους και την ψυχή των αγαπημένων τους που έφυγαν. Αλλά και για όσους μπόρεσαν να ματαιώσουν το τελευταίο βήμα, στο κενό, δεν είναι αργά.
«Όπου δεν υπάρχει ελπίδα, υπάρχει βοήθεια» Δεν είναι σλόγκαν. Είναι αλήθεια.
Ενημερωτικό Σημείωμα από το Κέντρο για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας
Στο Κέντρο για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας & τη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία – 1018, που λειτουργούν από την ΚΛΙΜΑΚΑ, εποπτευόμενα από το Υπουργείο Υγείας, έχει αναπτυχθεί και δραστηριοποιείται μία ομάδα επιζώντων – πενθούντων αυτοκτονίας. Πρόκειται για άτομα που έχουν χάσει συγγενικό, φιλικό ή οικείο πρόσωπο από αυτοκτονία, με σημαντικές συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Το στίγμα και οι ψίθυροι του κοινωνικού περίγυρου δυσκόλεψαν τις ζωές πολλών επιζώντων. Κάποιοι από αυτούς μπορούν ανοιχτά να πουν ότι ο άνθρωπός τους αυτοκτόνησε, οι περισσότεροι, ωστόσο, χρειάστηκε να ισχυριστούν ξαφνικές ασθένειες και ατυχήματα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν μία «περίεργη» γειτονιά, έναν «άκαμπτο» ιερέα. Κάποιοι ταλαιπωρούνται χρόνια μην μπορώντας να μπουν στο σπίτι του αυτόχειρα, τη «σκηνή του εγκλήματος», αποστερημένοι προσωπικών αντικειμένων και αναμνήσεων.
Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες και μελέτες, για κάθε μία αυτοκτονία μένουν πίσω τουλάχιστον 8-10 άτομα που πενθούν. Στην Ελλάδα, μόνο για το 2014 καταγράφηκαν, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, 565 αυτοκτονίες, οι οποίες, σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς, αφήνουν πίσω τουλάχιστον 4000 επιζώντες ετησίως.
Ο αντίκτυπος του θανάτου ενός αυτόχειρα έχει πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις. Όλα τα άτομα που είχαν σχέση με το άτομο θα βιώσουν την απώλεια, ενώ συνέπειες της αυτοκτονίας θα κληθεί να διαχειρισθεί και να αντιμετωπίσει και η ευρύτερη κοινότητα του αυτόχειρα.
Για περισσότερες πληροφορίες:
Η Επιστημονική Ομάδα του Κέντρου για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας έχει συγγράψει τον «Οδηγό Επιζώντων Αυτοκτονίας»