Ανακοίνωση_Αυτοκτονίες στα Νοσοκομεία
Τον έσωσαν από αυτοκτονία, τον πήγαν στο νοσοκομείο και έπεσε από το παράθυρο!
Η είδηση στο διαδίκτυο πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις άλλωστε, έχει εμπορικό τίτλο… Ωστόσο, αναδεικνύεται, για ακόμη μία φορά, η απουσία εκείνων των απαραίτητων κατευθύνσεων και μέτρων, τα οποία θα συντελούσαν στην προστασία της ανθρώπινης ζωής και στην αποτροπή του θανάτου νοσηλευομένων ασθενών.
Έχουμε επανειλημμένα επισημάνει ότι η υιοθέτηση βασικών μέτρων και στρατηγικών χαμηλού κόστους στο πεδίο της πρόληψης της αυτοκτονίας, ιδιαίτερα εντός νοσηλευτικών ιδρυμάτων, δύναται να έχει σημαντικά σωτήρια αποτελέσματα αποτρέποντας την επανάληψη περιστατικών αυτοκτονίας. Είναι σαφές, σύμφωνα και με την επιστημονική μας γνώση και εμπειρία, ότι υπάρχουν άμεσες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις οι οποίες μπορούν λειτουργήσουν καταλυτικά στην αύξηση του επιπέδου ασφάλειας των μονάδων υγείας και στην πρόληψη της αυτοκτονίας νοσηλευομένων ασθενών, μέσω της διαμόρφωσης ειδικών συνθηκών νοσηλείας καθώς και τη σχετική εκπαίδευση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Η υιοθέτηση και εφαρμογή συγκεκριμένων διαδικασιών κατά την εισαγωγή σε νοσοκομείο όχι μόνο μετά από απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά οποιουδήποτε ατόμου με ιστορικό αυτοκτονικότητας, μπορούν να διασφαλίσουν την προστασία της ζωής. Η λήψη, για παράδειγμα, ενός πλήρους και λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού, η συλλογή επιπλέον πληροφοριών από τους οικείους και η ορθή αξιολόγησή τους αποτελούν προαπαιτούμενο της ορθής διαδικασίας. Παράλληλα, οι οικείοι ή/και το οικογενειακό περιβάλλον θα πρέπει να λάβουν σαφή ενημέρωση σχετικά με την κρισιμότητα της κατάστασης του ασθενούς.
Η δημιουργία ενός περιβάλλοντος νοσηλείας χωρίς καμία πρόσβαση σε μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο ασθενής για να θέσει τέλος στη ζωή του καθώς και η διεξαγωγή σχετικού τακτικού ελέγχου, σε συνδυασμό με την παρακολούθηση της συμπεριφορικής συμπτωματολογίας του ασθενούς, στο πλαίσιο της ανάπτυξης ενός περιβάλλοντος εμπιστοσύνης μεταξύ του ασθενούς και του ιατρικού – νοσηλευτικού προσωπικού, αποτελούν συγκεκριμένες παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της δημιουργίας μίας στρατηγικής ασφαλείας για τον αυτοκτονικό ασθενή. Υπ’ αυτό το πρίσμα, απαιτείται η αντίστοιχη εκπαίδευση του προσωπικού, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τις εξειδικευμένες ανάγκες κάθε νοσηλευτικού ιδρύματος και των στελεχών του.
Τέλος, είναι κρίσιμη η άμεση παραπομπή του ασθενούς σε εξωνοσοκομειακές μονάδες περίθαλψης κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο και η διασφάλιση της συνέχισης της εξειδικευμένης και εξατομικευμένης φροντίδας και θεραπείας του.
Προσεγγίζοντας το συγκεκριμένο θέμα, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τις αντιστάσεις των μονάδων υγείας καθότι οι θάνατοι από αυτοκτονία εντός των νοσηλευτικών ιδρυμάτων εμπεριέχουν ευθύνες τόσο για το προσωπικό όσο και για τους φορείς χάραξης πολιτικών στρατηγικών. Έχοντας, πολλαπλά, τονίσει ότι η αυτοκτονία μέσα σε ένα νοσοκομείο, αποτελεί απαράδεκτο γεγονός για την ιατρική κοινότητα και τους ευρύτερους συντελεστές του συστήματος υγείας, πιστεύουμε πως η πρόληψη της αυτοκτονίας θα έπρεπε να αποτελεί κύριο καθήκον των μονάδων υγείας και των νοσηλευτικών ιδρυμάτων.
Η αυτοκτονία δεν είναι ένα μοιραίο γεγονός, μπορεί να προληφθεί. Σε αυτή τη βάση, χωρίς κόστος, αλλά με σαφή συναίσθηση της ευθύνης των ειδικών, των αρχών και τελικά, της κοινωνίας, απαιτείται η ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για την υλοποίηση ουσιαστικών παρεμβάσεων προστασίας της ανθρώπινης ζωής.