«Πώς να ξαναγεννηθείς αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη»;
Όταν βυθιζόμουν στο βούρκο της κατάθλιψης, ένιωθα ότι δεν είναι δυνατόν άνθρωπος να αντέχει τόσο πόνο, ένα πόνο που ξέσκιζε τη σάρκα μου, που κομμάτιαζε την ψυχή μου… Ήμουν τυχερή μες την ατυχία μου γιατί είχα δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπάνε και προσπαθούσαν να καταλάβουν, αλλά και να απαλύνουν τον πόνο μου, καθώς και επιστήμονες, που πάνω απ’ όλα ήταν άνθρωποι και με αντιμετώπισαν ως μοναδική ανθρώπινη οντότητα και όχι ως ψυχιατρική ετικέτα. Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους, η ζωή μου πιθανότατα θα είχε τερματιστεί άδοξα. Με μία απόπειρα στο ιστορικό μου σε εφηβική ηλικία, έφτασα πολλές φορές ξανά στο μεταίχμιο να δώσω τέλος στη ζωή μου. Αγωνιζόμουνα ενάντια στις αυτοκτονικές σκέψεις, που επανερχόντουσαν για σχεδόν ένα χρόνο. Το ότι είμαι ακόμα εδώ δε σημαίνει μόνο ότι δεν ήθελα να πεθάνω- κανείς δε θέλει, απλώς θέλουμε να σταματήσει αυτός ο αβάσταχτος πόνος. Σημαίνει επίσης ότι κάθε φορά κάτι με κρατούσε και αποφάσιζα να συνεχίσω τον αγώνα για τη ζωή.
Είναι δύσκολο να περιγράψω τη ψυχολογική και νοητική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν όταν μετρούσα τα χάπια και αναλογιζόμουν αν είναι αρκετά για να πεθάνω. Όταν βλέπεις τη ζωή τόσο μαύρη, άδικη και κενή, η αυτοκτονία δε φαντάζει απλώς η καλύτερη λύση, αλλά ίσως και η μόνη λύση. Το θόλωμα και η παραμορφωμένη σκέψη δε μου επέτρεπαν να δω ότι τα βέλη που εκτόξευα στον εαυτό μου δεν έστεκαν λογικά, αλλά ήταν απόρροια της κατάθλιψης: «Είσαι αχάριστη, δειλή και άπληστη. Κανέναν δεν αγαπάς. Δεν είσαι ικανή για αγάπη. Δε σου αξίζει να ζεις, κοπέλα μου. Φύγε να ηρεμήσουν όλοι από αυτό το βάρος, από το σκουπίδι που φορτώνει, που πάει πίσω τις ζωές τους. Δε σου αξίζει να ζεις! Η θέση σου είναι στο νεκροταφείο, όχι δίπλα σε υγιείς ανθρώπους. Η αγάπη και οι επιτυχίες, που έλαβες, δε σου άξιζαν. Μόνο ο θάνατος σου αξίζει. Ούτε αυτός δε σου αξίζει. Γιατί έτσι θα λάμβανε λύτρωση η άρρωστη ψυχή σου…». Οι αυτομομφές και τα αιχμηρά επίθετα πάντα σε β’ πρόσωπο λες και ήταν κάποιος άλλος που με κατηγορούσε κι όχι εγώ η ίδια.
Το ένστικτο της επιβίωσης και η αγάπη των γύρω μου με ώθησαν να αγωνιστώ για να φτιάξω τη ζωή μου. Δε γινόταν άλλο να ζω δυστυχισμένη. Ο ψυχικός πόνος πάντα έχει ένα λόγο ύπαρξης και μας υπενθυμίζει ότι κάτι στη ζωή μας πρέπει να αλλάξει. Είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε την κατάθλιψη και να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή, αλλά δεν είναι δυνατόν να το κάνουμε όντας οι ίδιοι άνθρωποι.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που έπαθα την κατάθλιψη, και πλέον μπορώ να πω ότι τη νίκησα. Ήταν ένας φίλος μεταμορφωμένος σε εχθρό, που με παρότρυνε να μάθω τον εαυτό μου, να δω τη ζωή με αισιοδοξία, να θέσω νέους στόχους… Τα φάρμακα ήταν σύμμαχός μου, αλλά τελικά ήταν η ψυχοθεραπεία που με βοήθησε να κάνω τις απαραίτητες αλλαγές για να ξεκινήσω μια νέα ζωή.
«Το πιο γενναίο πράγμα που έχω κάνει είναι ότι συνέχισα τη ζωή μου όταν ήθελα να πεθάνω» έχει πει η Juliette Lewis. Η περηφάνια που νιώθω για τον εαυτό μου, επειδή έχουν περάσει 6 μήνες από την τελευταία φορά που αυτοτραυματίστηκα είναι ένα ανεκτίμητο δώρο. Τα σημάδια στο σώμα μου αποτελούν ενθύμια ενός πολέμου στον οποίο αποδείχτηκα πιο δυνατή απ’ ότι προσπαθούσε να με βλάψει. Η κατάθλιψη και ο αυτοτραυματισμός καθορίζουν το παρελθόν μου, αλλά όχι και το μέλλον μου. Η ψυχική ασθένεια είναι μέρος της ταυτότητάς μου, αλλά είμαι πολλά παραπάνω απ’ αυτήν. Έχοντας περάσει στην άλλη όχθη, μπορώ με σιγουριά να πω ότι η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια που μπορεί να σκοτώσει, αλλά μπορεί και να θεραπευτεί.
Η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Νομίζουμε ότι θα σταματήσει τον πόνο μας, ενώ στην ουσία τον μεταφέρει σε κάποιον άλλο, ο οποίος θα στιγματιστεί για πάντα. Η ίαση από την ψυχική ασθένεια είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού, ένα ταξίδι που 100% αξίζει την προσπάθεια μας. Τη δύναμη γι’ αυτό το ταξίδι την έχουμε όλοι μέσα μας. Όπως έχει πει και ο C.C.Scott: «Το ανθρώπινο πνεύμα είναι ισχυρότερο από οτιδήποτε χρειαστεί να αντιμετωπίσει».