Για το Περιστατικό Απόπειρας Αυτοκτονίας Κατόπιν Ανθρωποκτονίας στη Θεσσαλονίκη
Η παρ’ ολίγον αυτοκτονία έπειτα από ανθρωποκτονία της συζύγου ενός 80χρονου άντρα στην Θεσσαλονίκη (τουλάχιστον με βάση τα στοιχεία που έχουμε στην διάθεσή μας έως και την στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο) θα μπορούσε να αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα μίας επεκτεινόμενης αυτοκτονίας (βιβλιογραφικά αναφέρεται ως «homicide – suicide»). Η επεκτεινόμενη αυτοκτονία αν και παρουσιάζεται σπάνια, εντούτοις, αποτελεί μείζον ζήτημα δημόσιας υγείας με πολλαπλές διαστάσεις και πολυάριθμες συνέπειες σε ατομικό, κοινοτικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Ο επιπολασμός των ανθρωποκτονιών – αυτοκτονιών στις Η.Π.Α. είναι 0,27 με 0,38 θανάτους ανά 100.000 άτομα. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου Αυτοκτονιών του Κέντρου Πρόληψης Αυτοκτονίας της ΚΛΙΜΑΚΑ σημειώνονται 5 έως 9 ανθρωποκτονίες – αυτοκτονίες ανά έτος Φαίνεται πως η επεκτεινόμενη αυτοκτονία έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από την αυτοκτονία και την ανθρωποκτονία ως ξεχωριστές οντότητες. Η ανθρωποκτονία συζύγου ή συντρόφου ακολουθούμενη από αυτοκτονία του θύτη αποτελεί το 50% με 75% των επεκτεινόμενων αυτοκτονιών και χωρίζεται σε κατηγορίες που διαφοροποιούνται ανάλογα με το κίνητρο και το προφίλ των ανθρώπων που τις πραγματοποιούν.
Η επεκτεινόμενη αυτοκτονία αποτελεί μία τραγωδία τόσο για την κοινότητα στην οποία διαβιεί το άτομο όσο και για την πολιτεία. Δεδομένης της κάλυψης που λαμβάνουν τέτοια περιστατικά από τα ΜΜΕ κρίνεται απαραίτητη η υιοθέτηση βέλτιστων πρακτικών δημοσιοποίησης τέτοιων ειδήσεων, λαμβάνοντας υπόψη, εκτός των άλλων, την συμβολή τους σε σχέση με την κινητοποίηση αντίστοιχων μιμητικών συμπεριφορών. Παρά τις επανειλημμένες συστάσεις του Κέντρου Πρόληψης Αυτοκτονίας της ΚΛΙΜΑΚΑ, με βάση τις κατευθυντήριες γραμμές Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σε πολλά δημοσιεύματα αναγράφονται ανυπόστατες αναφορές και συσχετίσεις που έχουν ως αποτέλεσμα την διαιώνιση εσφαλμένων αντιλήψεων γύρω από την αυτοκτονία και την ψυχική ασθένεια και την ενίσχυση του στίγματος. Τα ΜΜΕ οφείλουν να αποτελέσουν μέσο ορθής ενημέρωσης του κοινού για την αυτοκτονία παρέχοντας πληροφορίες για πηγές βοήθειας που θα παροτρύνουν τους ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις να αναζητήσουν βοήθεια.
Επιπρόσθετα, η διεξαγωγή μίας ολοκληρωμένης ψυχολογικής αυτοψίας σε τέτοιου είδους περιστατικά μπορεί να συμβάλλει στην κατανόηση του ατόμου που αυτοκτόνησε (παρέχοντας π.χ. εκτενείς πληροφορίες για την ψυχική του κατάσταση, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, την προσωπικότητά του κ.α.), να προσφέρει ακριβή και ασφαλή συμπεράσματα σε σχέση με τις ακολουθίες που οδήγησαν στον θάνατο να αναδείξει τα αίτια της αυτοκτονίας αλλά και τις ενδεχόμενες ευθύνες που εμπλέκονται σε σχέση με αυτή.
